Γράφω αυτό το κείμενο κρούοντας καμπανάκια πολλά στους νέους γονείς που αποφασίζουν να δημιουργήσουν οικογένεια, διότι δεν είμαι σίγουρος ότι έχουν συνειδητοποιήσει επαρκώς την απόφαση που παίρνουν, την πορεία που πρέπει να ακολουθήσουν και τις ευθύνες που έχουν.
Ο ερχομός των παιδιών φέρνει τους γονείς αντιμέτωπους με την μεγαλύτερη πρόκληση που θα μπορούσαν να έχουν στη ζωή τους:
Την αγωγή των παιδιών τους.
Άγω όμως, σημαίνει οδηγώ. Σημαίνει πηγαίνω μπροστά και ανοίγω δρόμο. Προσπαθώ να καταλάβω η κάθε οικογένεια που βλέπω προς τα που οδηγεί τα παιδιά, τι δρόμο τους ανοίγει και το κυριότερο, ποιο είναι το τέλος του δρόμου αυτού.
Υπάρχει τέλος στην αγωγή των παιδιών;
Πότε ολοκληρώνεται το έργο των γονέων;
Για να μπορεσετε να απαντήσετε σε τέτοια ερωτήματα, θα πρέπει πρώτα να κατανοήσετε ότι το παιδί αποτελείται από ψυχή και σώμα. Όχι μόνο χέρια, πόδια, μάτια και μαλλιά, αλλά και έναν ψυχικό κόσμο απείρως μεγαλύτερο. Τόσο μεγάλο που αγγίζει τον ουρανό.
Φέρνετε το παιδί στο γιατρό όταν έχει πυρετό αλλά δεν κοιτάτε αν είναι ευτυχισμένο με αυτά που του προσφέρετε. Νομίζετε ότι τα πολλά παιχνίδια θα το κάνουν να χαρει, αλλά ένα παραπάνω χάδι της μαμάς είναι αυτό που ζητάει.
Της μαμάς που λείπει όλη μέρα, που τσακώνεται με το μπαμπά, που ασχολείται με το κινητό τραυματίζοντας την ψυχή του.
Που μπορεί να οδηγηθεί ένα παιδί από ενα γονέα «τυφλό»; Οπουδήποτε αφού δεν μπορεί να δει το στόχο.
Έτσι «χάνονται» τα παιδιά όταν μεγαλώσουν και αναρωτιούνται οι γονείς: «Μα το παιδί μου είχε τα πάντα πως έγινε δολοφόνος»; Έγινε, διότι έχασε το δρόμο του.
Επειδή οι περισσότεροι που διαβάζετε αυτές τις γραμμές είστε και χριστιανοί, θα πρέπει να ξέρετε ότι η ευθύνη σας είναι ακόμα μεγαλύτερη, διότι ο δρόμος που θα ανοίξετε στο παιδί σας έχει μεν στροφές, αλλά δεν έχει τέλος.
Οδηγεί στην αιωνιότητα.
Αυτά τα έγραψα με αφορμή την επίσκεψη ενός ζευγαριού πριν μια βδομάδα, με το ερώτημα αν πρέπει να ακυρώσουν τη βάπτιση του παιδιού επειδή είχε πυρετό. Τους απάντησα ότι με τον ίδιο τρόπο που φρόντισαν το σώμα του παιδιού πηγαίνοντάς το στο γιατρό, να φροντίσουν και την ψυχή του.
Αυτό έκαναν… με αγάπη… πάντα…
