Έχει ήδη ξεκινήσει και θα ενταθεί τους προσεχής μήνες, η συζήτηση περί γάμου ομοφυλόφιλων ανθρώπων και τεκνοθεσίας αυτών. Ως πολίτες, οφείλουμε να πάρουμε θέση σε ένα θέμα ιστορικής σημασίας, με βάση την άριστη γνώση των επιστημονικών και θεολογικών εννοιών πρωτίστως από όλους τους ομιλούντες δημοσίως, ενώ οι απόψεις μας πρέπει να βασίζονται πάντα στην ιερά παράδοση και ιστορία της χώρας μας.
Η έκφραση των γονιδίων του φύλου στον άνθρωπο, ξεκινάει αρκετούς μήνες μετά τη γέννηση του. Τότε, μέσα από μια περίπλοκη έκκριση και έκφραση ορμονών, καθορίζονται τα δευτερογενή χαρακτηριστικά του φύλου. Τα γονίδια που το καθορίζουν αυτό είναι συγκεκριμένα από τη γέννηση, δεν μπορούν να μεταβληθούν ούτε να καταργηθούν κατά τη διάρκεια ζωής του ανθρώπου, παρά μόνο να αποκρυφτούν ώστε να μην αποκαλύπτονται εντός του κοινωνικού συνόλου. Πρέπει να καταστεί σαφές, πως ένας ομοφυλόφιλος άνθρωπος είναι τέτοιος από τη γέννηση του, αλλά μπορεί να εκφραστεί πολύ αργότερα. Δεν πρόκειται για επίκτητη ασθένεια όπως για παράδειγμα η πνευμονία. Θεολογικά επίσης, δεν μπορεί να είναι αποδεκτός ο όρος “ανώμαλοι”, αφού έτσι θα δεχόμασταν ότι ο Θεός κατασκευάζει ανώμαλα πράγματα, τα οποία δεν είναι τέλεια ούτε κατ’ εικόνα και ομοίωσή Του. Οποιαδήποτε τέτοια σκέψη είναι απαράδεκτη και θα πρέπει αυτό να τονιστεί προς πάσα κατεύθυνση. Αν ο Θεός δεν επιθυμούσε την ύπαρξη αυτών των ανθρώπων στη γη, απλά δεν θα υπήρχαν. Εφόσον υπάρχουν όμως, θα πρέπει να τους δεχτούμε ως φυσιολογικούς και τέλειους ανθρώπους. Στο σημείο αυτό, κατά την άποψη μου πρέπει να εισαχθεί ο όρος “παραλλαγή του φυσιολογικού”, η οποία θα πρέπει να είναι η απάντηση για το χαρακτηρισμό αυτών των ανθρώπων. Θεωρώ τον όρο αυτό δίκαιο και ακριβή.
Το κράτος οφείλει να εξασφαλίσει την ομαλή διαβίωση των ομοφυλοφίλων ανθρώπων για αυτό και στο σύνταγμα δεν προβλέπεται καμία διαφοροποίηση στα δικαιώματα και υποχρεώσεις τους. Φρόντισε μάλιστα μέσω του συμφώνου διαβίωσης να τους εξασφαλίσει ακόμα πιο ομαλή ζωή κατα το δυνατόν. Ο “Γάμος” που πιθανόν να νομοθετηθεί, υπό αυτές τις συνθήκες είναι εντελώς περιττός για το κράτος, εκτός αν συνεπάγεται το δικαίωμα στην υιοθεσία παιδιών. Τα παιδιά όμως για να αναπτυχθούν σωστά, χρειάζονται γονείς και εν πάσει περιπτώσει μητέρα οπωσδήποτε. Τα παιδιά δεν είναι κατοικίδια προς υιοθεσία, ούτε αντικείμενα προς εκμετάλλευση, επίδειξη και προβολή ανθρώπων που δεν μπορούν φυσιολογικά να τα αποκτήσουν.
Ούτε θεολογικά βεβαίως αυτό μπορεί να αποτελέσει θέμα συζήτησης και πρέπει να ζητηθεί από την εκκλησία να μην παίρνει θέση, αφού το θέμα αυτό δεν υφίσταται θεολογικά. Το κράτος μπορεί να νομοθετεί όπως θέλει, αλλά οι κανόνες τις ορθοδοξίας μας είναι σαφής, μη διαπραγματεύσιμοι και δεν αλλάζουν. Η εκκλησία μας είναι στον κόσμο αλλά δεν είναι εκ του κόσμου.
Θα πρέπει τέλος να τονιστεί προς πάσα κατεύθυνση, πως η διενέργεια μη φυσιολογικών πράξεων από φυσιολογικούς ανθρώπους συνιστά ανωμαλία και αυτό δεν είναι προς το συμφέρον ούτε της κοινωνίας μας ούτε των ίδιων των ομοφυλοφίλων οι οποίοι κινδυνεύουν να τεθούν στο περιθώριο και στην ίδια κατηγορία ατόμων με ανώμαλες και ανήθικες συμπεριφορές, κάτι που κανείς δεν επιθυμεί.
Σε μια εποχή όπου το πολιτικό σύστημα καταρρέει παγκοσμίως λόγω έλλειψης ηγετών, η πρόκληση που έχετε είναι να προστατέψετε τα παιδιά και να διαφυλάξετε τα ήθη και τα έθιμα μας, όπως αυτά διδαχτήκαμε ως Έλληνες και πέρασαν από γενιά σε γενιά, υψώνοντας τοίχος στην ανοησία, την υποκρισία και τον εγωισμό.
