Ένα από τα σημαντικότερα και δυσκολότερα προβλήματα που έχω να αντιμετωπίσω τους πρώτους μήνες από τον ερχομό ενός παιδιού είναι η συμπεριφορά πολλών νέων πατεράδων, ή μάλλον η δυσκολία που αντιμετωπίζουν στο να αντιληφθούν και να προσαρμοστούν στη νέα πραγματικότητα. Η εντύπωση που έχουν είναι, πως η ζωή συνεχίζεται όπως ήταν πριν και πως το παιδί είναι περισσότερο “παιχνίδι” ή αποτελεί διάλειμμα στη ζωή και τη δουλειά τους. Έχουν επίσης μεγάλο πρόβλημα στη συμπεριφορά και στο χτίσιμο μιας υγειούς σχέσης με τη σύζυγό τους, αρνούμενοι να αντιληφθούν το νέο ρόλο που έχουν ως μπαμπάδες, ο οποίος είναι εντελώς διαφορετικός από αυτόν που είχαν πριν τον ερχομό του παιδιού. Ας δούμε τα πράγματα με μια σειρά, ελπίζοντας να βοηθήσει λίγο τη σκέψη ορισμένων πατεράδων.
Ο ρόλος των γονέων σε μια οικογένεια είναι διακριτός, ξεχωριστός και ξεκάθαρος. Τουλάχιστον έτσι πρέπει να είναι, κι αν δεν είναι πρέπει το ζευγάρι να το δημιουργήσει. Να δημιουργήσει δηλαδή τις προϋποθέσεις, ώστε τόσο ο πατέρας όσο και η μητέρα να γνωρίζουν τις υποχρεώσεις που έχουν μέσα στην οικογένεια και στο σπίτι. Μετά το γάμο, ο πατέρας αναλαμβάνει ρόλο υποστηρικτικό. Είναι ο κύριος υπεύθυνος να λύνει τα προβλήματα που παρουσιάζονται, να στηρίζει τη σύζυγό του και να εξασφαλίζει την ηρεμία και την αρμονία στις σχέσεις των μελών. Όσοι από εσάς έχετε κάνει θρησκευτικό γάμο, ίσως έχετε ακούσει τα λόγια του Αποστόλου Παύλου στην επιστολή προς Εφεσίους: “Ο ανήρ εστί η κεφαλή της γυναικός” και “η δε γυνή ίνα φοβείται τον άντρα”, εκφράσεις εντελώς παρεξηγημένες κυρίως από ανθρώπους που δεν γνωρίζουν το νόημα των λέξεων που χρησιμοποιούνταν την εποχή εκείνη, ούτε έχουν γνώσεις βασικής θεολογίας ώστε να ερμηνεύσουν τέτοια κείμενα. Πέρα όμως από την θεολογική ερμηνεία που δεν αφορά όλους τους ανθρώπους καθώς δεν είναι όλοι χριστιανοί ορθόδοξοι να τα γνωρίζουν αυτά, ο πατέρας πρέπει να γνωρίζει, πως το να τίθεται “κεφαλή” στην οικογένεια, δεν του δίνει καμία εξουσία. Το ανάποδο. Τον γεμίζει ευθύνες, καθώς είναι υπεύθυνος να την προστατεύει από όλους τους πιθανούς κινδύνους τους οποίους αν δεν τους ξέρει πρέπει να τους προβλέψει με ορίζοντα μάλιστα αρκετών ετών. Δεν τίθεται δηλαδή “κεφαλή” επειδή οι υπόλοιποι στην οικογένεια είναι δούλοι, αλλά κεφαλή της αγάπης που πρέπει να προσφέρει απλόχερα σε όλα τα μέλη. Διότι όταν ένας άντρας και μια γυναίκα ενώνονται στο γάμο σε ένα σώμα πλέον αντί για δύο, ποιό κεφάλι δεν αγαπάει το υπόλοιπο σώμα; Στον πατέρα η λέξη “φόβος” είναι άγνωστη και η εργατικότητα δεδομένη. Αποτελεί εστία επίλυσης προβλημάτων με κάθε τρόπο, κάθε μέσο και κάθε θυσία. Ο πατέρας είναι αδιανόητο να φωνάζει, να βρίζει, να χάνει τον έλεγχο των κινήσεων και της κατάστασης. Αυτά είναι συνταγή αποτυχίας και -από την εμπειρία μου- πηγή όλων ανεξαιρέτως των προβλημάτων που υπάρχουν σε ένα σπίτι.
Για να συμβούν τα ανωτέρω και να επιτευχθεί αρμονική συνύπαρξη και ευτυχία σε μια οικογένεια, χρειάζεται ο μπαμπάς να κάνει ορισμένες θυσίες. Ίσως χρειαστεί να χάσει ώρες ύπνου, διασκέδασης, περιττών εξόδων. Ίσως να χαθούν ακόμα και ορισμένες παλιές φιλίες, όταν αυτές δε χωράνε στο νέο κεφάλαιο του βιβλίου που ανοίγεται. Όλα αυτά όμως είναι ελάχιστα μπροστά στις μεγάλες αλλαγές και θυσίες που καλείται να υποστεί μια γυναίκα μετά την εγκυμοσύνη. Αλλαγές που είναι δύσκολο να αντιληφθούμε σε όλη τους την έκταση εμείς οι μπαμπάδες και πιθανότατα δεν θα τις μάθουμε ποτέ, καθώς οι γυναίκες γνωρίζουν κατά βάθος, πως και να μας τις εξηγήσουν, δεν θα τις κατανοήσουμε.
Ο ρόλος του πατέρα σε μια οικογένεια είναι να βρίσκεται στην κορυφή της επίλυσης όλων των προβλημάτων. Είναι υποχρεωμένος να μοιράζει απλόχερα αγάπη σε όλα τα μέλη και ιδιαίτερα στη γυναίκα του, διότι οι γυναίκες είναι κατασκευασμένες από αγάπη και δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς αυτή.
